De Belg Nicolas Van Meirhaeghe dook vorig jaar op in de livebezetting van In Slaugher Natives en dat heeft op Symbiosis duidelijk zijn sporen nagelaten. Waar hij in het verleden een interessante evenwichtsoefening heeft gemaakt tussen tribale elektronica, dark ambient en complexe industrial traceren we nu, niet in het minst door de vele vocale gastbijdrages, ook elementen uit neofolk, neoklassiek, martial en death industrial waardoor Empusae ditmaal ook moeiteloos fans van pakweg Rome kan plezieren. Zijn tour met ISN heeft duidelijk deuren geopend in Zweden, getuige de aanwezigheid van Rose-Marie Larsen en Tomas Pettersson van Ordo Rosarius Equilibrio; en Arcana. Jouni Havukainen (ISN) zelf is ook van de partij, meer bepaald in Dissection Of Purity, het meest uitgesproken industriële nummer van de cd. Française Christel Morvan verzorgde niet alleen het artwork, ze zorgt door haar sensuele stem voor een wel zeer onderkoelde en spookachtige sfeer in La Rivière Noire. Het door repetitieve pianoklanken voortgestuwde Seven Types Of Ambiguity wordt voorzien van stem door Nick Grey, met wie Empusae eerder al samenwerkte. Kralizec, het enige instrumentale nummer, sluit ten slotte het geheel af met beklijvende dark ambient. Symbiosis bewijst niet alleen dat Van Meirhaeghe een man met een visie is, maar dat hij zich ook perfect als een kameleon ten dienste kan stellen van andere muzikanten.
Frank Reggio is een Siciliaans-Franse producer die tot 2005 zijn eigen label Sagaloops runde, verder onder meer werkte voor Canal+ en al een flink aantal releases op zijn naam staan heeft. Psychexcess I is de opener van een trilogie die naar eigen zeggen opgevat moet worden als het auditieve equivalent van een driedelige filmserie. Concreet betekent dat dus een uitgesproken cinematografische sfeerschepping met elementen geput uit onder meer IDM, field recordings en glitch.
Zak Roberts uit Denver heeft een verleden in de meer extreme uithoeken van het elektronische spectrum zoals speed- en breakcore, maar gaandeweg is zijn sound geëvolueerd, verbreed en aanzienlijk atmosferischer geworden. Battleworn is een prima hutsepot van stijlen en invloeden, met veel aandacht voor breakbeats en dub(step). De associatie met Scorn is snel gemaakt en dat maakt dat deze verre van slechte cd een beetje gevangen zit in zijn eigen vrijblijvendheid. Het is echter het stilistische buitenbeentje God Will Cut You Down een soort elektronisch eerbetoon aan Johnny Cash – dat met de prijzen gaat lopen en een mogelijke toekomstige uitweg uit deze impasse biedt.