Voorjaar 2009. Ik zit op een benepen zeteltje op het balkon van de mythische Salle Henry Le Boeuf van de Brusselse Bozar. Antony And The Johnsons spelen er een twee uur durend concert dat blijvende indruk maakt. Geen zaal in België leek ons die avond beter geschikt voor de angelieke stem van Antony Hegarty. Hoofdmoot toen was het pas verschenen album The Crying Light. Een donkere plaat over de penibele staat van de wereld. Uit dezelfde periode dateren de songs uit deze nieuwe. Hoewel die qua muziek en thematiek verschillen van The Crying Light. Hegarty kiest hier voor meer persoonlijke themas. Iets wat al bleek uit het atypische, bijna euforische, titelnummer uit de vooruitgeschoven ep Thank You For Your Love. Muzikaal is er ook plaats voor experiment op dit nieuwe album. Er worden soms afwijkende ritmes gebruikt, er wordt gestoeid met elektronica en samples. Hoogtepunt is Flétta, een duet met de Ijslandse nimf Björk. Het is een song die drijft op een minimale pianobegeleiding en de aantrekkingskracht van het duel tussen deze twee bijzondere stemmen uit de hedendaagse popmuziek. Artistiek is er nog meer verbintenis tussen de vorige plaat en dit nieuwe album. Voor ‘Swanlights’ stelde Antony een kunstboek samen met tekeningen en schetsen van zijn hand. Een voorsmaakje daarvan was al te zien op de tentoonstelling Its Only Rock And Roll in de Bozar. Zo is de cirkel volledig rond. Jammer dan ook dat dit misschien niet de beste Antony-plaat is die we al hoorden. Hij heeft met zijn vorige werk de lat dan ook onmenselijk hoog gelegd.