Sommige bands lijken er alles aan te doen om het leven van een recensent moeilijk te maken. Of misschien net van een extra uitdaging te voorzien? Neem nu Crappy Dog, een bende prettig gestoorde Nederlanders die onder de bezielde leiding van Erik Vandenberge (zang, accordeon & gitaar) met een donkere, ongepolijste en experimentele plaat op de proppen komen. Twaalf songs waarin de liefde voor artiesten als Captain Beefheart en Tom Waits er vingerdik op ligt, maar die toch stuk voor stuk een eigen karakter hebben door de gelaagde structuren, de instrumentale variatie en de aparte klankkleur.
Na de slepende opener Dark en het noisy Mother, grijpt Crappy Dog je meteen bij het nekvel met het atmosferische pareltje Whisper Tree. Daarna gooien de heren alle remmen opnieuw los, om geregeld een welkom rustpuntje in te lassen. Over het algemeen ligt het tempo dan ook een stuk lager dan in het voorgaande werk dat Erik Vandenberge solo uitbracht. Met deze eerste plaat in groepsverband zet hij een flinke stap vooruit. Hij wist dan ook vier topmuzikanten op te trommelen, waarbij vooral de ronkende contrabas en het karakteristieke saxofoongeluid een extra dimensie toevoegen aan de songs. De diepe saxklanken doen zelfs af en toe terugdenken aan de legendarische band Morphine. Toch hebben de heren van Crappy Dog op deze plaat vooral een eigen geluid gevonden dat door het veelvuldig gebruik van Field Recordings een apart sfeertje uitstraalt.
Het gevaar van dit soort experimentele brouwsels is vaak dat naar het einde van de plaat toe alles wat te ongestructureerd en noisy gaat aanvoelen. Niet zo dus bij het gretige Nederlandse vijftal. Met het rockende Bones, het intimistische Indian With No Land en het onheilspellende afsluitende titelnummer bewijzen Erik en co dat je knotsgekke en innoverende muziek kunt maken zonder de luisteraar zelf langzaamaan gek te maken.
OC