Supercodex is het slotdeel van een trilogie waarin Ryoji Ikeda het potentieel tussen geluid van data en data van geluid onderzoekt. Ikeda is zo vormvast dat u, als u een beetje bent ingevoerd in deze hoek van abstracte, steriele en theoretische elektronica, waarschijnlijk al genoeg heeft aan die eerste zin (ten overvloede: de plaat verschijnt bij Raster-Noton). Voor de andere lezers: Supercodex, net als voorgangers Dataplex (zie GC#73) en Test Pattern, is een uitputtend (in beide betekenissen van het woord) onderzoek naar de mogelijkheden van ultrakorte puur digitale geluiden. Minimale glitch, opgebouwd uit bits van ruis, frequenties, brom en andere machinale bronnen, met variaties in dichtheid, snelheid en lengte van de pulsen. Ikeda zou zijn glitches waarschijnlijk nog fijner willen snijden, tot vlak tegen de grens van het oplossend vermogen van zijn computers aan, ware het niet dat wij analoge stervelingen het dan niet meer zouden kunnen waarnemen. Op de hoes een afbeelding van wat op een afstand ruis lijkt, maar van dichtbij meer iets als een DNA-sequentie, of de weerslag van een transmissie uit de digitale ruimte. Supercodex heeft dan ook meer met patronen dan met muziek van doen. Tegelijk gaat ritme welbeschouwd ook over patronen, en ritme is dan ook vrijwel het enige herkenbare muzikale element. En wie zich bij dit soort muziek (i.e., Alva Noto, snd, Frank Bretschneider) thuis voelt, zal in Supercodex misschien zelfs hier en daar een groove weten te ontdekken. Naarmate de plaat vordert lijkt de orde steeds verder te eroderen, de machines te verdwalen in hun eigen algoritmes, en de laatste vijf minuten klinken als digitaal doodsgerochel. Onlangs zag ik een mooie animatie van een DDoS-aanval, het overloaden van een webserver met ontelbare requests, teneinde het ding uit te schakelen. Supercodex zou er de perfecte soundtrack bij zijn geweest.