De CD “Enemy Mine” van Swan Lake was mijn eerste kennismaking met de uit Quebec, Canada afkomstige muzikale duizendpoot Spencer Krug. Wat mij vooral trof tijdens het beluisteren van “Enemy Mine” was de frisse trefzekere toonzetting. Niet dat de muziek luchtig is. Nee, integendeel. De muziek heeft juist opvallend veel donkere elementen, die geworteld liggen in de indierock, blues en folk tradities van het Noord-Amerikaanse continent. De frisheid zit hem vooral in de ongepolijste uitvoering van de nummers en een sterk aan Lo-Fi refererende album productie. Toch is Swan Lake maar een subdeeltje binnen de output van Spencer Krug. De meeste bekendheid heeft hij namelijk verkregen via Wolf Parade. Daarin vormt hij samen met Dan Boeckner de harde kern. En diezelfde Dan Boeckner kennen we dan weer van de Handsome Furs. Lees daarover meer in eerdere reviews op dit blog.
Op deze maandagavond komen we Spencer Krug tegen in een ander side-project genaamd Sunset Rubdown. Sunset Rubdown werd op de wereld losgelaten in 2005 met de LP “Snake’s Got Leg”. Nu, inmiddels twee uitgaven verder, zien we Krug aan de vooravond van een vierde reguliere uitgave op het podium in het Patronaat met leden van o.a. Pony Up! (Camilla Wynne Ingr) en Magic Weapon (Jordan Robson Cramer). In totaal bestaat de groep uit vijf leden, die hier en daar regelmatig wisselen van instrument. Het basisinstrumentarium, drums, basgitaar en gitaar, wordt aangevuld met allerhande toetseninstrumentjes en Spencer Krug zelf op keyboard en gitaar.
Het repertoire bestaat uit veelal nieuw en onbekend materiaal. Maar voor de echte fans, die zelfs op deze maandagavond uit alle delen van het land zijn gekomen, zijn er gelukkig ook knallers uit het verleden. De composities, die gedragen worden door de keyboard partijen van Krug en Camilla, zijn complex. De diepe gelaagdheid van de muziek bestaat uit de subtiel gedoseerde melodielijnen van de diverse instrumenten, de snel opeenvolgende tempowisselingen, de meerstemmige vocalen en de teksten van Spencer Krug. Het totaalgeluid laat invloeden horen uit de laat zestigerjaren/begin zeventigerjaren symfonische rock en glamrock (maar dan zonder de glitters). Bij mij kwamen tijdens het concert namen als Late Of The Pier en een vroege Van Der Graaf Generator omhoog borrelen. Hier en daar worden folk-elementen toegevoegd. En het huppel- en jodelgehalte geeft zelfs af en toe het gevoel bij een Alpinistisch fröbelorkest aanwezig te zijn. Sunset Rubdown valt dus moeilijk in een hokje te plaatsen. De nummers worden fris, speels en met de nodige humor gepresenteerd. Maar het klinkt nergens naïef. Jammer in het Patronaat is de belabberde zaalmix, waardoor de zangpartijen van Krug soms onverstaanbaar zijn en het bij de hardere passages een brij wordt van instrumenten. Hiermee lijst je het concert niet in om op te hangen in de galerij der hoogtepunten van het Patronaat.