Sinds enkele jaren loont het om je laten inspireren door de psychedelische muziek uit de jaren 1960, vraag dat maar aan Wooden Shjips, Tame Impala of Connan Mockasin. Ook Temples, vier jonge snaken uit Northamptonshire, vond zijn inspiratie bij de geestverruimende klanken van The Byrds, The Monkees en The Beatles. Maar waar eerder genoemde bands creatief omspringen met het verleden en er hun eigen draai aan geven aan, beperkt dit Britse kwartet zich vooral tot het louter reproduceren. Akkoord, Temples weet hoe je een sterk nummer schrijft met een melodie die blijft hangen. Dat bewezen ze al met Shelter Song, de voorloper van dit album. Maar ook The Golden Throne en Move With The Season vormen hier mooie voorbeelden van. Toch voelt het allemaal te voorspelbaar aan en is het klankenpalet erg beperkt. De wervelende, uit balans gebrachte fuzzgitaren, de antiek orgeltjes, de meerstemmige zang, klinken allen vrij inspiratieloos. Zelfs de glam-rock van Keep In The Dark, dat naar het T-Rex van Marc Bolan knipoogt, wordt erg keurig geserveerd. Noel Gallagher omschreef Temples onlangs als de beste nieuwe Britse band. De barse drinkebroer neemt het wellicht niet al te nauw met originaliteit. Wij horen vooral een misplaatst anachronisme. Letterlijk en figuurlijk.