Toegegeven, ik heb een boontje voor alles wat Japans is, maar de muziek van Silent Poets laat ik toch het liefst aan mij voorbij gaan. De platenfirma omschrijft ‘Sun’ als een album vol instrumentale hiphop, wat om te beginnen al ten dele onwaar is. Het grootste deel van de cd bevat inderdaad trage instrumentale niemendalletjes, telkens voorzien van een heus strijkkwartet die de nodige chique moet meegeven. Tijdens de andere nummers, zoals o.a. ‘Rock Star’, ‘Man On The Street’ en ‘Dumb Girl’, duiken gewoonweg gastvocalisten op. De teksten grenzen aan het onwelvoeglijk belachelijke en daarenboven zijn de zanglijnen hopeloos clichématig: deze nummers wil je niet door je huiskamer laten galmen in het bijzijn van je vrienden. Voeg daarbij het ongelooflijk inspiratieloze karakter van het hele album, het ongegeneerde gebruik van platte r ‘n b-klanken (elektronische harpjes, triangels, ) en je hebt een plaat die onder alle omstandigheden absoluut te mijden valt.