String en Ding, geboren Adam Wayne Joyce en Hunter Winfield Allen, vormen samen het duo The Bronzed Chorus. Joyce speelt gitaar, Allen de drums en beiden knoeien ook wat met keyboards. Zingen doen ze niet, want het idioom dat beiden willen uitdragen is puur instrumentaal. De dwang tot luisteren dient te komen van de muziek zelf, waartoe beiden hun uiterste best doen om de luisteraar bij het nekvel te grijpen. Daarvoor gebruiken de beide heren uit Greensboro, North Carolina niet alleen hun superieure technische kunnen, maar ook het vernuft om elk nummer een andere lading mee te geven. Geen van de tien nummers lijkt ook maar in het minst op elkaar. The Bronzed Chorus maakt een mix van postrock en mathrock, maar is ook niet bang om wat elektronica toe te voegen om de gaatjes op te vullen. Het mag kabbelen, zoals op de twee openingsnummers, maar het kan er net zo goed heel stevig aan toe gaan. Daar hebben ze nummers als ‘Rodeo Rodeo’ en ‘Decollage’ voor, waar de nadruk op mathrock ligt die toch tot enige mate van bewegen dwingt. Sommige fragmenten klinken gewoon braaf als stereotiepe mathrock, tot Allen syncopatisch aan het drummen slaat of Joyce de meest vreemde melodieën uit zijn snaren tovert. Het zijn deze kunstjes die The Bronzed Chorus net dat tikje interessanter en leuker maken dan heel wat van hun genregenoten. En de diversiteit natuurlijk doorheen de plaat, waardoor het duo erin slaagt de aandacht vast te houden.