Deinend, dansend en swingend knalt hier de afgelopen dagen ‘Suite For Max Brown’ uit de boxen, de tweede plaat van Jeff Parker And The New Breed. Een plaat die doet denken aan de hoogtijdagen van Mo’Wax toen deze met de warme mix van jazz en hiphop menig muziekjunk naar de platenzaak deed rennen om de ‘Headz’ verzamelaars in de vingers te krijgen. Op deze ode aan zijn moeder combineert de gitarist van Tortoise faam op vergelijkbare wijze het warme geluid van zijn haast onnavolgbaar gitaarwerk met samples en effecten alsof hij live deejay-end jazz met afrobeat staat te mixen, of de breakbeat opnieuw uitvindt. Het levert een integrerend geheel op dat niet direct op een genre valt te pinnen, maar vooral in de breedte warmte in de huiskamer brengt. Warmte en zonneschijn, wat geen gemis is in deze gure dagen. Parker toont zich niet alleen meester op de zijn gitaar, maar laat op de opvolger van ‘The New Breed’ wederom horen dat hij als multi-instrumentalist, arrangeur en componist verrassend veelzijdig is en vooral ook voor bij de horizonten durft te kijken in de ontwikkeling van zijn werk.