Ólöf Arnalds is een nicht van Ólafur Arnalds, het is maar dat je het weet. Terwijl haar neef in de ambienthoek plaats heeft genomen, is zij meer van zang en stem, en sfeervolle vertellingen. De IJslandse heeft een manier van zingen die je al gelijk in mythische tijden trekt, toen de goden nog aardig wat in de pap te brokken hadden, en IJsland niet meer was dan een groot uitgevallen rots in een gigantische oceaan, met alleen vis en harde koppen. Nu is er echter múm, waar ze al tien jaar in speelt, en uiteraard Sigur Rós en Björk, waar ze mee samenwerkt, en Ólöf solo. Haar simpele gitaarspel en magische stemgeluid gaan vergezeld van accordeon, piano, spaarzame drums en subtiele elektronica, en hebben de aangename golfslag in zich van een tijdloze zee van geluk. Als luisteraar is het echter moeilijk om in slaap gewiegd te worden, vanwege de prikkelende (voor het eerst in het Engels!) teksten en de dramatische ontwikkelingen in de muziek. En de schoonheid ervan, uiteraard. Het kostte haar een jaar om te maken, en voor geld klopte ze aan bij mensen die haar en haar muziek willen steunen – ja ja, crowdsourcing is overal. Wel, het is de inleg meer dan waard gebleken.