Vier songs op een ep gingen dit debuutalbum van het uit Stockholm, Zweden afkomstige punkmonster vooraf. Het eerste nummer op hun ep kreeg de titel I Dont Give A Shit! mee, en dat is een zeer accurate omschrijving van deze band. White Trash Punk is het openingsnummer van de vijftien songs tellende cd, en Anders Gustawsson schreeuwt meteen waar het op staat: One Two Fuck You. Een band met dit soort attitude heeft bij ons meteen een paar streepjes voor. En we zijn niet de enigen die meteen voor The Curse zijn gezwicht, zelfs al zijn niet alle vijftien songs even straf. Het interesseert de mannen geen fuck, net als Iggy Pop in zijn hoogdagen overal lak aan had. The Curse mag onmiddellijk als zijn begeleidingsband optreden, dixit Iggy zelf, en dat is een compliment waar veel punkbands jaloers op kunnen zijn. The Curse bestaat sinds 2007 maar het was een tijd zoeken naar de juiste bezetting om de boel ook op het podium interessant te krijgen. Ze strikten Hans Östlund van The Nomads voor een gastbijdrage, net als een resem andere mannen uit de Zweedse punkscene. Initieel wilde de band de rocknroll brengen van MC5, The Who en The Stooges, wat stilaan verbreedde door hun Zweedse roots, podiumervaring en no bullshitattitude. Dus gooit The Curse regelmatig wat gitaarsolos in hun songs, omdat veel liefhebbers van dit genre het absoluut niet vinden kunnen. Ze hebben aan Lemmy een rabiate fan, en al zullen ze het nooit zo lang volhouden als Motörhead, ze doen waar ze goed in zijn: 1,2,3, neuken! (of rocken!).