Bestaat er iets mooiers dan het droog klakkende geluid van een cassette die haar eindpunt heeft bereikt? De helft van het Australische Solo Andata deelt onze observaties, en verwerkt zwaar vervormde cassetteklanken tot een zeer sfeervolle variant van ambient. Wie nu aan een hoop witte ruis denkt, heeft veel te weinig fantasie. Natuurlijk ruist er één en ander zwaar bewerkt door de mix, maar Kane Ikin zet ook tal van haperingen en bijgeluiden om in drones, ijle repetitieve melodieuze echos en vooral: ritmische passages. Ook 78-toerenplaten en objecten worden in het geheel opgezogen. Het zou ons dan ook weinig moeite kosten om je op de mouw te spelden dat voor deze cd ook echte instrumenten gebruikt werden. De analoge aanpak zorgt voor een warme sound, en wat ons een kwarteeuw geleden gealarmeerd deed opveren, doet ons nu inwendig een traantje wegpinken: een stofje in het systeem, een kreuk in de tape, enzovoort. Ontroerend mooi, en we raden je aan om het ook ontroerend met ons eens te zijn!