Reüniewave, het blijft een lastig genre. Het is inmiddels zon vijfentwintig jaar geleden dat ‘Tanker’, het debuut van dit Nieuw-Zeelandse trio, op Flying Nun verscheen. De daaropvolgende tien jaar maakte Bailterspace (toen nog met een spatie in het midden) furore met hun lome noiserock annex shoegaze, dat via vele releases de wereld in werd gestuurd. Denk aan een wollige mengeling van My Bloody Valentine en Spacemen 3, op de beste momenten klinkend als een melodische chaos, niet in de laatste plaats door de aandacht die de band had voor de melodische kant van feedback en noise. In 1999 was de koek blijkbaar op en kondigde men het einde aan. De band bleef echter sporadisch optreden en de mogelijkheid van een nieuwe plaat was nooit volledig uit zicht. Nu, dertien jaar later, is het dus zover. Al tijdens de eerste minuten van ‘Strobosphere’ valt op dat er aan het geluid niet veel veranderd is: de stem van zanger/gitarist Alister Parker is een octaaf omlaag gegaan en de nummers duren gemiddeld wat langer, maar verder klinkt het geheel nog even zompig en is ook het gitaargeluid niet noemenswaardig veranderd. Dit is natuurlijk goed nieuws voor de fans van weleer, maar het is de vraag hoe relevant deze release daarmee wordt. Dat de band de melodische spanning wat minder vast weet te houden dan voorheen, is hier nog niet eens het grootste probleem. Belangrijker is dat deze plaat feitelijk niets toevoegt aan het reeds bestaande oeuvre en dat deze reünie daarmee wellicht het meest geschikt is voor hen die het geluid van 1991 nog eens willen horen. Met 2012 heeft deze plaat namelijk heel weinig te maken.