Op voorgaand werk was wel te horen dat Nika Roza Danilova – de echte naam van mevrouw Jesus – kon zingen, mits je maar door alle lagen noise heen wist te luisteren. Prima platen, maar op een gegeven moment werd het constante troebele geluid een beetje vermoeiend; meer dan eens ben ik opgestaan om het stof van de naald te halen, om iedere keer weer te ontdekken dat het ding brandschoon was. Of dat geluid een artistieke keuze was, veroorzaakt werd door een gebrek aan goede apparatuur of dat Danilova haar stem uit onzekerheid begroef weet ik niet, maar het feit dat ze jarenlang trainde als operazangeres doet vermoeden dat het met haar vertrouwen wel goed zit. ‘The Spoils’ (2009) verscheen in menig jaarlijstje en misschien is er nu meer geld voor een goede studio, want ‘Stridulum II’ laat haar stem in volle glorie horen. En die stem is waar het om gaat. Samen met alle vervorming heeft Danilova ook een groot deel van de drones en noise laten varen. Wat blijft, qua instrumentarium, is gotische elektronica in de stijl van In Slaughter Natives en Puissance, vol zwaar aangezette synthesizers en militaire drums. Hoewel dat muzikaal soms wat gedateerd aan doet, is het een uitstekende achtergrond voor haar Siouxsie-die-echt-kan-zingen-stem en weemoedig romantische teksten. Ook de composities zijn in orde, en hoewel het te ver gaat om er het label ‘popmuziek’ op te plakken, is bijvoorbeeld ‘I Can’t Stand’ een mooie pop-goth cross-over. Sommige nummers klinken een beetje hetzelfde, maar het laatste van de drie nieuwe extra nummers – ‘Stridulum’ was eerder een minilp met zes nummers -, waarop ze zichzelf begeleid op piano, doet vermoeden dat de eenentwintigjarige Danilova zich gaat ontwikkelen van little goth girl tot een fenomeen.