Geïnspireerd op Braziliaanse bossa nova-platen van weleer, laat de cover van Strange Flower het beste vermoeden voor de liefhebbers van een zware kazige groove. In plaats daarvan krijgen we iets verwants: een heel album vol downtempo chill out-muziek, voorzien van de fluwelen stem van Aya. Blijkbaar heeft zij in het verleden met heel wat bekende namen samengewerkt (Lenny Kravitz, The Pharcyde, Blue Six), maar de draagkracht van haar inbreng moet ons toch wat ontgaan zijn. Hoe dan ook: op haar eerste soloalbum presenteert ze rustige elektronische pop met af en toe een streepje deephouse, type style over substance. Het totaalgeluid bevindt zich ergens op het kruispunt tussen latin, jazz en elektronica. De plaat steekt erg vakkundig in elkaar; toch gaat allengs de muziek een beetje vervelen door haar triviale karakter. Hoofdschuldige daarvoor is een gebrek aan contrastwerking. Aya’s vocalen liggen nogal sterk in het verlengde van de muziek: beiden zijn laidback, maar nergens is er een tempowisseling, een forse uithaal of iets dergelijks te bespeuren. Let op: Strange Flower is zeker niet slecht, maar meer dan een soundtrack voor een romantisch avondje wanneer je vriendin nog eens op bezoek komt, is het ook niet.