Pro-Pain werd in 1991 opgericht en was een van de pioniers van de zogenaamde New York Hardcore. De band rond Gary Meskil, die toen overwaaide uit The Crumbsuckers, heeft sindsdien nooit echt stilgezeten. Met de regelmaat van een Zwitserse klok verscheen album na album. Straight To The Dome is inmiddels het dertiende, maar compleet anders dan bij debuut Foul Taste Of Freedom uit 1992 klinkt de band niet. Dit is eenvoudigweg onversneden Pro-Painkwaliteit. Mensen die de band eerder niet konden pruimen, zullen nu niet worden overtuigd en andersom. Metal en hardcore gaan nog steeds furieus hand in hand, de solos vliegen je om de oren en de woede en de grooves eveneens. Opvallend en extra bewijs dat Meskil gewoon Pro-Pain is, want doorheen de jaren waren er tal van wissels, is de huidige bezetting. Gitarist Marshall Stephens is er bij sinds 2007, terwijl gitarist Adam Phillips en drummer Jonas Sanders de band pas in 2011 vervoegden. Het maakt dus allemaal niet veel uit voor Meskil, die de teugels duidelijk in handen houdt. Dat heeft natuurlijk zo zijn voordelen, want op die manier blijft de band lekker fris en actueel klinken. Geen oude zeuren, geen herhalingsoefeningen, maar ouderwetse New York Hardcore die toch lentefris klinkt. Yep, deze Pro-Pain is een stevige uppercut die het kwartet keihard positioneert in het harde wereldje, oud, maar nog steeds om rekening mee te houden. Het titelnummer dat de plaat opent zet meteen de toon: headbangen geblazen en vuist in de lucht. We zien het jonge grut al helemaal uit zijn dak gaan. Niet boeken voor een optreden in Mechelen.