In 2011 nog verwende Echologist de (dub)techno-liefhebbende ziel met Subterranean. Voorbije lente kwam hij met de ep The Mechanics of Joy. Je voelde een verandering in stijl en uitmuntendheid. Die ep is niet blijven hangen. Of Storming Heaven diep genoeg gaat om onlijmbare breuken in je ziel te slaan, blijft ook onduidelijk. Hinderen doet de plaat soms. Beklijven ook. Of achteloos verdwijnen in de achtergrond en monsterlijk terugkeren. De eerste greep die de gruizelende openingstrack The Frequency Of Love forceert, verliest ettelijke nummers later zijn sterkte. Bassen rollen holderdebolder, als in galop, op Next Exit. Een veelbelovende intrede, een repetitieve cadans. Repetitie lijkt de rode draad. Ook Guilty Pleasures drijft hierop. De leuke blieps veranderen algauw in eentonigheid, het slaafse ritme houdt je weliswaar nog op de been. Omdat het moet, niet omdat je wilt. Brendan Moeller (Echologist dus) wisselt af en gooit twijfels rond. Tricks Of The Shade flirt met songstructuren, ambient en techno. De viervierde-beat wordt vermorzeld en dan slaat in de titelsong de verveling toe. Weinig geïnspireerd wordt op een weinig gedurfd ritme wat geëxperimenteerd met nauwelijks hoorbaar gefriemel dat aan de te luide bassen ten onder gaat. Pas op Lost lijkt Echologist zich even te herbezinnen en herondekt hij spanning en opbouw. Storming Heaven is een lange rit. Je wilt soms ontsnappen. Het is dan ook het enige wat deze plaat met storm gemeen heeft. Je wilt ontsnappen, maar een echte storm is nooit saai. Deze plaat helaas soms wel. Doodzonde denk je dan.