Na eerder onder meer internationaal samen te hebben gewerkt met Jan Jelinek op ‘Bird, Lake, Objects’ komt de Japanse Berlijner Masayoshi Fujita nu met zijn eerste solo album vol vibrafoonspinsels. De vraag rijst gelijk of een plaat met acht nummers aan vibrafoon interessant genoeg is om de aandacht vast te houden. Het antwoord is tweeledig: nee en ja. De ‘nee’ geldt vooral de eerste paar luisterbeurten, omdat de nummers aanvankelijk erg op elkaar lijken en de lichtvoetige toon van de vibrafoon al snel op de zenuwen kan werken. De productie is in handen van de Duitser Nils Frahm, die in feite een goed geluid op deze plaat neer weet te zetten, maar toch met zijn eigen composities meer indruk weet te maken. Zolang er met aandacht geluisterd wordt, kan men zich mee laten slepen door het onvermoeibare spel van de Japanner, maar er zit een groot verschil in de aantrekkingskracht van de nummers. Zelf spreken de meer abstracte tracks mij het meeste aan, zoals ‘Cloud’, ‘Swan And Morning Doves’ en ‘Memories Of The Wind’, die allen een beetje naar de ambient neigen. Ook ‘River’ is goed te pruimen, met zijn vollere geluid door de bijdrage van cello en viool, die erg fijn samen vallen met de vibrafoonklanken, maar tegelijk dat instrument ietwat naar de achtergrond dwingen. De overige nummers zijn in zekere zin wel mooi te noemen, maar toch weten ze niet te beklijven. Ik blijf achter met het gevoel dat er meer mogelijk moet zijn met het instrument dat Fujita bespeelt en dat ‘Stories’ nog niet meer is dan een opmaat naar wat mogelijk nog komen gaat.