Ulan Bator is een stel Fransen dat sinds 1993 vanuit Parijs voordurend op zoek is naar vernieuwing. Avant-rock, postrock en krautrock zijn termen die op de vele platen van het collectief van toepassing zijn. De nadruk ligt soms wat meer op het ene dan op het andere, wat ook met de vele bezettingswissels en samenwerkingen die worden aangegaan, heeft te maken. Amaury Cambuzat is eigenlijk de enige stabiele factor en dat sinds het prille begin. Voor ‘Stereolith’ koos hij alweer voor andere muzikanten, die duidelijk alleen maar ten dienste staan van de richting die Cambuzat uit wil. Hij schrijft ook nu weer de teksten en muziek in zijn eentje, waarna zijn assistenten van het ogenblik mogen komen opdraven. Dat zijn deze keer bassist Mario Di Battista en drummer Sergio Pomate, die ook de saxofoons voor zijn rekening neemt. Cambuzat doet de rest: stemmen, synthesizers, gitaar, percussie en keyboards. Dit keer gaan de nummers (zeven stuks) helemaal richting kosmische synthesizermuziek gedompeld in een laagje donkere wave. Hij maakte de plaat alleen op zijn laptop, waarna bepaalde fragmenten live in de studio werden ingespeeld. De combinatie lijkt hem goed te liggen om voor zijn doen eerder korte composities te creëren die een dromerige krautrocksfeer ademen. Veel tierelantijntjes met een waaier aan instrumenten en geluiden geven de nummers extra diepte en sfeer, waardoor ze wat doen denken aan Popol Vuh in een hedendaags jasje gestoken. Door die drang naar verandering is de inmiddels twaalfde plaat van Ulan Bator toch weer verrassend, anders en boeiend.