Nog steeds kom ik tranen tegen, gitzwarte flarden emotie onder de bank, een verloren herinnering achterin de cdkast. L’éclat Du Ciel Etait Insoutenable. Het was Hrstas debuut en het laat na beluistering een zwart rouwrandje achter om elke ziel die gevoelig is voor een lekkere pot dieptrieste sfeermuziek. De leider van deze rouwstoet, Mike Moya, ooit een van de oprichters van Montréals (vergane?) glorie, Godspeed You! Black Emperor koos eieren voor zijn talent en verliet het vlaggeschip (Titanic?) en ging verder met Set Fire To Flames, Molasses en dit, semi-soloproject, Hrsta. Moya doet daarvoor een gulzige greep in de Constellation talentenvijver en laat ook op Stem Stem In Electro de usual suspects opdraven om het album vol te musiceren. Ondanks deze sterrenopstelling blijft het op Stem Stem In Electro vooral bij onderhuidse spanning en komt het nergens echt los. Swallows Tail vormt daarop een welkome uitzondering. Een oldschool opbouw naar een schitterende climax, de stem van een van de meisjes draagt het verdriet van een ondergang. Welke ondergang? Vul dat zelf maar in. Stem Stem In Electro is een staaltje stemmigheid dat je niet op een label-feestje zult horen. Het tempo is laag, de sfeer is triest. Het marcheert daadwerkelijk langs als een serene rouwstoet. Kan het triester dan Black Heart Procession? Jazeker, luister maar eens naar de tranenwals And We Climb of de doemfolk van Gently Gently en Blood On the Sun, ijzingwekkend kalmte, maar daar blijft het dan ook bij. Dat is iets te weinig om weer diepe indruk te kunnen maken.