Schenk ‘Steel Dungeons, Mighty Foes!’ een handvol beluisteringen, leg het vervolgens een paar keer op als er bezoek over de vloer komt en doe de test: geen mens zal geloven dat je te maken hebben met een Utrechts kwartet. Niet dat ze in Utrecht niet in staat zijn tot goede muziek (we zijn Louis Andriessen nog niet vergeten!), maar de elegante, organische sound van Mercy Giants, een combinatie van fluisterpop en invloeden uit minimalisme, postrock à la Talk Talk en kamerjazz, zit zo mooi in elkaar dat je daarbij meteen aan het buitenland denkt. Het is dan ook een sierlijke, in een wat wazige sfeer verkerende plaat die tussen de genregrenzen valt en zich moeilijk in een hoekje laat wringen. Te lichtvoetig om ingedeeld te worden bij de nachtbrakerslounge, te weinig catchy op tussen de popgroepjes gedraaid te worden. Heupwiegende baslijnen, vlotjes shuffelende drums, mooi uitgetekende gitaar- en pianopartijen, hier en daar een gloeiende vibrafoon. Dromerig en soms zelfs bedwelmend, maar ook met mooie Westcoastharmonieën, een seventies vibe die je ook in de kalmere retromomenten van Motorpsycho vindt en een wat onderdrukte emotionele geladenheid die naar het Hoge Noorden verwijst. Opvallen zal Mercy Giants met deze omzichtige ontdekkingsmuziek niet snel doen. Het is dan ook geen plaatje om even ertussen te nemen, maar om geduldig te laten inwerken en wat tijd te gunnen, want tussen ‘Truth And Fiction’ en ‘These Words Make A Lie’ zit een plaatje verborgen dat beter verdient dan de ramsjbakken. Misschien niet het soort album dat je verwacht van het Tonefloat-label, maar de kwaliteit is er wel degelijk.