Mick Harris is voor dit blad een naam met mythische allures. De voormalige drummer van Napalm Death, Doom en Extreme Noise Terror gooide midden jaren 1990 het roer om. Harris liet de metalscene voor wat het was en leverde als Scorn en Lull een trits donkere triphop en illbientplaten af. Samenwerkingen met Bill Laswell en John Zorn bevestigden zijn status. Harris maakte van inktzwarte, logge tempoloze platen zijn handelswerk. Zijn dertiende plaat als Scorn levert geen koerswijzing op. In plaats daarvan diept hij zijn sound verder uit. Lome subbassen, een minimale productie en schaarse percussie: alle ingrediënten van een typische Scornplaat zijn overvloedig aanwezig. Het is pas nu dat we opmerken hoe dicht Harris tegen de huidige dubstepbeweging aanleunt. Nummers als ‘Rove’ en ‘Running Rig’ vinden naadloos aansluiting met het werk van Kode9, Benga en The Bug, het project van zielsverwant Kevin Martin. Er hangen donkere wolken boven de stad. ‘Enough To Hold Bottom’ klinkt door mijn straat. Het is wachten op de stroomstoot die het einde van het nummer, een hoogtepunt op ‘Stealth’ aankondigt. Puur kippenvel, opnieuw, Scorn is nooit weggeweest.