Ik beluisterde dit album voor het eerst terwijl ik lekker in het zonnetje zat te genieten in mijn tuin. Een foute keuze. Het vers gemaaide gras begon te verkleuren, planten zochten een goed heenkomen onder elkaar en al het groen leek plotseling zwart. De oerkracht van dit trio uit San Francisco was teveel van het goede voor de natuur. De gillende gitaren, dubachtige ritmes en de noise joegen me naar binnen, terug het beton in, waar de muziek van Mi Ami thuishoort. De hoge, wat theatrale stem van zanger Daniel Martin-McCormick fascineert en irriteert. Progrock gaat een onmogelijke fusie aan met postpunk, dub gaat vreemd met soundscapes. Zes nummers telt dit album slechts dat rond de 35 minuten klokt, maar ik was doodop na afloop. Muziek die je recht in je gezicht slaat en daarna een aaitje geeft. Opener Harmonics (Genius Of Love) lijkt wat op de vroege P.I.L., Latin Lover stuurt Mark E. Smith vermomd als LCD Soundsystem de dansvloer op, waarna hij zichzelf pootje lapt. Op Dreamers waart de geest van Can rond. Geen seconde wordt kortom onbenut gelaten op dit bijzonder intense album.