Net wanneer Stateless in je platenwinkel over de toonbank gaat, stuurt Alex Zhang Hungtai het bericht de wereld in dat hij ophoudt Dirty Beaches te willen zijn. Met de woorden But sometimes, you need to let go in order to grow and move on. RIP DIRTY BEACHES 2005-2014, wordt de nomadensfeer op Stateless een stuk grijpender. Het rondreizen en landloos zijn – van Taiwan via Vancouver naar uiteindelijk Lissabon – lijkt in zijn desolaatheid en weemoed op Stateless verpakt. Vier eindeloze meanderende stukjes op ambient geschoeide trips bestaande uit eindeloze, zwellende synths, een saxofoon en medewerking van de Italiaanse componist Vittorio Demarin. Het is mijlenver van het ongrijpbaar postpunk-geluid van zijn eerdere werk. Stateless klinkt als de melancholische door slapeloosheid aangevuurde nachtgedachten van een eeuwige reiziger op zoek naar warmte in een onbekende omgeving, wanneer alle indrukken van het nieuw zijn ingeruild voor het onbekende. Een trip zonder houvast die je enigszins grijpt, maar ook hongerig achterlaat. Dit is de deur op een kier, een tochtwind in het eenzame hart.