Gallows is het typevoorbeeld van de band die op het eerste gezicht moeite lijkt te hebben met het verwerken van het vertrek van een essentieel groepslid. In dit geval zanger en maniakale frontman Frank Carter. Zijn Amerikaanse vervanger Wade Mcneil doet het echter verre van slecht. Niet helemaal verwonderlijk: hij verdiende zijn sporen immers al met en bij Alexisonfire. Zijn strot en het strakke spel van de vier overige groepsleden deponeren Gallows netjes in het grensgebied tussen screamo, hardcore en punkrock, maar de populariteit van deze Britse band heeft niettemin flinke klappen gekregen. Dit derde album toont echter aan dat dit volstrekt onterecht én voorbarig is. Live zal Gallows misschien minder confronterend, energiek, gevaarlijk en tumultueus zijn sinds het vertrek van de volgetatoeëerde Carter, muzikaal zit alles nog in een strakke, opwindende en behoorlijk complexe verpakking. Een band die Brett Gurewitz van Bad Religion tot zijn vroegste fans mag rekenen, vervelt namelijk niet zomaar van een beloftevolle bom tot een has been naam. Na hun tweede album, Grey Britain, werd beslist om de deal met major Warner Brothers ook zij tekenen niet de eerste de beste band – te beëindigen en dat was meteen de start van hun eigen label, Venn Records. Allemaal zaken dus die pleiten in het voordeel van Gallows. Maar wat telt, is de nieuwe plaat en die is fenomenaal: krachtig, urgent en kwaad. Het album bevat voldoende nummers met refreinen die makkelijk meegezongen annex gebruld kunnen worden enerzijds (Outsider Art); en andere die druipen van woede zoals Last June anderzijds. Het vertrek van Carter is bij deze verteerd. Triomfantelijk, heet zoiets.