Geen Amerikaanse indiezangeres die hip wil klinken, maar een Brusselse Zuid-Afrikaan die noir wave maakt: meet Petite Noir, ook bekend als Yannick Iluga. De titelloze cd bevat slechts twee nummers, maar verdomme! -wat een tracks. Opener Disappear grijpt je gelijk bij de strot zonder te weten waarom precies. Dat laatste is juist wat zo aantrekt in Petite Noir, met zijn ongrijpbare muziek die een combinatie is van, ja van wat eigenlijk? Elektronische klanken smelten samen met drum- en gitaarwerk, melancholie vormt een symbiose met dansbare funk, reeds gehoord loopt naadloos over in vernieuwing. Disappear neigt soms een beetje naar Gnarls Barkley, maar heeft genoeg interessante aspecten om op zijn geheel eigen wijze te boeien. Het tweede nummer op de plaat is Till We Ghosts, dat minder swingt maar weer een stuk indringender is. De stem van Iluga is groots en afstandelijk in de mix geplaatst. Soms zingt hij bijna tegen het valse aan, maar het klopt gewoon. Op een of ander manier sluipt er een postpunkreferentie in, door het kale en afstandelijke geluid van vooral de drums, maar dan wel postpunk die onderbroken wordt door een injectie Afrikaanse tribale percussie. Er gebeurt veel in de muziek van Petite Noir, maar nooit op zo een manier dat het het resultaat in de weg staat. Van deze jongeman gaan we veel horen het komende jaar. All we have in life/will disappear zingt hij, maar laten we hopen dat zijn muziek dat voorlopig nog niet doet. Ik zie met ongeduld uit naar zijn volledige debuut.