Ok, but nothing special. Dat is de omschrijving die een gebruiker op de website Last.fm gebruikt voor de muziek van Tomorrows World en daar sluiten we ons graag bij aan. De idee dat Jean-Benoit Dunckel en Lou Hayter samen zouden werken riep bij ons hoge verwachtingen op. Als Air is Dunckel, samen met zijn partner in crime Nicolas Godin verantwoordelijk voor een blauwdruk van hoe warme doch spannende elektronische muziek kan klinken, terwijl Hayter met haar band New Young Pony Club een aantal intrigerende platen heeft uitgebracht op de grens tussen elektro en sleazy indie. Bij het opzetten van Tomorrows World worden de verwachtingen echter gelijk gedempt. Aanvankelijk klinkt de muziek namelijk saai en wekt ze zelfs wat irritatie op, met het licht valse geluid hier en daar en de desinteresse die uit de nummers lijkt te spreken. Het geroemde analoge synthesizer geluid klinkt wel aardig, maar is hier vaak gewoon niet zo interessant. De zang van Hayter is afstandelijk en waarschijnlijk zo bedoeld, maar beklijft over het algemeen niet. Na enig doorluisteren zijn er dan toch een paar positieve uitschieters te noemen. Zoals de heerlijke bass synth in You Taste Sweeter en het basgitaargeluid in Drive. En Catch Me, dat eigenlijk gewoon een erg vet nummer is en waar de zang van Hayter voor het eerst echt doorklinkt als ze dark angels take me away zingt. De vocale experimenten in dit nummer brengen het naar een hoger niveau, net als de samenzang met Dunckel, die met zijn donkere stem een mooi tegenwicht biedt. Tomorrows World is een aardige vingeroefening van twee getalenteerde muzikanten die elkaar net hebben gevonden, maar het resultaat zweeft ergens tussen Air, Ladytron en Daft Punk in. Daar is niets op tegen, maar ook niet veel bijzonders aan.