Hunter Hunt-Hendrix is de frontman van Liturgy en de auteur van het manifest ‘Transcendental Black Metal’. Dat leverde de man op hipstersites karrenvrachten lof op, en emmers pek en veren in echte black metal kringen. Ons kan dat hele manifest aan de reet roesten, net zoals het ons weinig kan schelen wat Varg Vikernes in zijn vakantie doet. Op voorwaarde natuurlijk dat het met de muziek een beetje goed zit. Liturgy zou naar verluidt in de studio zitten om een opvolger voor ‘Aesthetica’ te maken. In afwachting krijgen we de eerste van Survival, Hendrix’ trio met jeugdvrienden Jeff Bobula en Greg P.Smith (samen waren ze ooit Birthday Boyz). De opnames zijn naar verluidt vijf jaar oud en bevatten géén black metal, (ook geen onechte black metal) maar proggy riffrock. De bio citeert Smashing Pumpkins, Creedence Clearwater Revival en Alice In Chains. Wij horen ook een goeie scheut The Mars Volta en Motorpsycho, maar dan in een behoorlijk ongeïnspireerde en routineuze jam jam.
De songs zijn opgebouwd uit behoorlijk complexe riffs, ondersteund door naar math neigende drumlijnen, met daarover langgerekte ijle (koor-) zang. Af en toe resulteert dat in behoorlijk ambitieuze songconstructies, maar nooit grijpen die bouwsels ook maar één seconde bij het nekvel.
Tekstueel gaat Hendrix uit van het principe van de mantra. De meeste teksten bevatten tussen de drie en de tien woorden, die tot in het oneindige herhaald worden, meestal op lijzige toon. We geven u de tekst van ‘Our Way’ mee: “Our Way In / The Light / We Did It / Our Way”. En dat zes minuten lang in verschillende combinaties herhaald. Het zou allemaal een begeesterende en meeslepende plaat kunnen opleveren, maar zowel tekstueel als muzikaal blijft het ontzettend vrijblijvend en inwisselbaar.
Hopen dus dat die nieuwe Liturgy wél wat is…