Net als u dachten we bij het lezen van de naam Bruce Harper aan een of andere singersongwriter. In het geval van de Bruce Harper uit Brescia, Italië hebben we het echter over een trio muzikanten die van de erfenis van Jean-Michel Jarre, Klaus Schulze en Vangelis een aanstekelijk soort, voornamelijk instrumentale, elektronische popmuziek maken. Lorenzo Bassi (synthesizer, samples, sporadische zang), Paolo Ferrari (synthesizers, samples, drumcomputer) en Marco Lacanna (drums) speelden eerder in postrock en psychpopbands als Floss, Teich en Beech. Het drietal wilde echter nieuwe muzikale horizonten verkennen, nieuwe elektronische geluiden creëren die toch tot toegankelijke liedjes zouden leiden. Alle samples maakt de band zelf, analoge synthesizers genieten de voorkeur en het zijn de kosmos, sciencefiction en manga die hun voorkeur wegdragen om een ietwat donkere sfeer te scheppen waarin hun muziek het best gedijt. Toch klinken de negen nummers op dit debuut behoorlijk luchtig, een beetje te luchtig zelfs om echt indruk te maken. Het klinkt allemaal een beetje vrijblijvend, alsof het trio bang is om buiten de lijntjes te kleuren. Daardoor klinkt dit album gewoon leuk, braaf en aangenaam en dat is niet voldoende om indruk te maken.