Videomaker en muzikant Jean Delacoste alias Jean D.L., en schrijfster, theatermaakster en performance-artieste Sandrine Verstraete troffen elkaar in een voorliefde voor experimentele cinema. Dat ze vervolgens samen een plaat zouden maken ligt dan niet erg voor de hand, maar misschien verdiende een nieuw partnership ook een nieuwe uitingsvorm. Hun eerste album samen is een collage van uitgesmeerde geluiden, onherkenbare stemmen, verwrongen gitaartonen, drones en cassetteruis - alles met de gedempte kwaliteit van een vierde-generatie fotokopie. Veelvuldig lijken radio- en tv-geluiden uit de ramen aan de overkant van een donkere steeg het geluidsbeeld binnen te waaien. Volgens het begeleidend schrijven is de muziek introspectief, maar het lijkt mij minder een beschouwing van het innerlijk, dan de naakte expressie er van. Met mysterieus, soms spookachtig, maar ook nogal hermetisch resultaat. De poëzie die Verstraete op kant b voordraagt brengt een extra menselijk element in, maar laat het mysterie intact. Het is moeilijk te zeggen voor wie zo een persoonlijk werk verder bedoeld is; maar mocht u iets hebben met de soundscapes van Geoff Mullen, het curiositeitenkabinet Slow Listener en de stadsdrones van Find Hope In Darkness, dan is dit wellicht ook een plaat waar u zich in kan verliezen.