Als groepsnaam klinkt ‘The World’ nogal arrogant. Het trio Jean-François Riffaud (DX7, zang), Nicolas Cueille (gitaar, zang, synthesizer) en André Pasquet (drums) uit Rouen, Frankrijk draait er echter hun hand niet voor om. Elk van het trio speelt ook nog in bands als Room 204, Syntax Error, Les Agamemnonz en Seal Of Quality. Met The World keert de band terug naar de tijd van de New Romantics en de opkomst van de yuppies, bewegingen uit de begin jaren 1980. Ook tekstueel doen ze dat, met neoconservatieve en tegelijk subversief klinkende ideeën, waarvan nooit duidelijk is of ze het echt menen. Wat ze wel doen, is een vertrouwd aandoend geluid voortbrengen, met deuntjes die wat doen denken aan een tegenvallend Duran Duran, Spandau Ballet en nog een hele resem minder bekende synthwavepopgroepjes van lang geleden. De funky bas die frequent opduikt is daar mede verantwoordelijk voor, net als de synthesizerlijntjes, die soms wel heel erg bekend klinken. Probleem is echter de stem, die nauwelijks bij dit soort muziek lijkt te passen. De acht liedjes zijn op zich al niet van de meest kwalitatieve in het genre. Door toevoeging van deze amateuristisch aandoende stem verwordt The World eerder tot een veredeld hobbybandje dat ook eens een plaat mocht maken. Pneu en Room 204 proberen op hun gedeelde single elkaar de loef af te steken. Beide bands doen het instrumentaal en weten allebei een aardig potje noiserock neer te zetten. Room 204 houdt het liever behoorlijk kort, en ramt er drie stukken door in dezelfde tijdsspanne als Pneu er eentje doet. Wie het duel wint, is koffiedik kijken omdat we beider aanpak zeer geslaagd vinden. Pneu verraste onlangs met de zeer degelijke langspeler ‘Destination Qualité’. Van Room 204 gaan we eens hun in 2014 verschenen album ‘Maximum Végetation’ opsnorren, om te horen of die plaat net zo goed is als hun bijdrages hier.