We zagen enkele foto’s van het kwartet dat zich naar de Gentse legendarische krachtpatser John Massis vernoemde, en zagen er gitarist Steven Janssens. De man zit steevast strak in het pak, heeft een vetkuif om u tegen te zeggen en draait al een eeuwigheid me in de Gentse, en breder de Belgische, muziekscene. Hij speelt(-de) onder meer bij Mauro And The Grooms, The Whodads, The Mudgang, Daan, The Stiffs, The Revelaires en niet te vergeten: de liveband van Mark Lanegan. In januari laatstleden verving hij bij Massis gitarist Bernard Van Hecke, waardoor hij nog niet is te horen op het debuut van deze bende al ietwat oudere heren. De opnames dateren immers van 2014, voor zijn aantreden. Massis bestaat verder uit gitarist Andy Heurckmans (de Brusselse liftende ingenieur), drummer Jo Reynders en bassist Erwin Reynders. Beide broers hebben net zo goed een muzikaal verleden, met bands als Heibel, Cabron en Triptych op hun cv. Ervaring zat dus, en een evenredige fascinatie voor noiserock van de jaren 1980, met een uitgesproken voorkeur voor het werk van Sonic Youth. Grotendeels instrumentaal brengen ze acht stukken spierballenrock met het accent op bij momenten echt wel super gitaarriffs. ‘Powerplant’ is daar het beste voorbeeld van. De gitaren dwepen de boel op, trekken het nummer alsmaar hoger en maken er een meesterwerkje van. Alleen ‘Mondésir’ weten we minder te smaken, door de zang van twee dames die het niet echt kunnen. Een bewerking van een Creools slaapliedje, tja, het is inderdaad het meest slaapverwekkende nummer van de plaat. Daarna herpakt de band zich echter, en horen we meer van die inventieve instrumentale rockers, geënt op Sonic Youth en soms ook The Wipers. Prima debuut.