‘M[e]iosis’ (Abandon, 2009) en ‘Egophasus’ (Kapitän Platte, 2011) gingen het titelloze derde album van het uit Hamburg afkomstige Nihiling vooraf. Het kwartet brengt van in den beginne postrock zoals die initieel in de steigers werd gezet: een beetje melancholisch, triestig en donker, afwisseling tussen hard en zacht, en meestal instrumentaal. Al kiest Nihiling er door de jaren almaar meer voor om de menselijke stem een plaats te bieden binnen het geluid. En ook daarbij geldt de afwisseling, tussen man en vrouw, tussen gladjakker en engelenstem. Stilaan schuift de band ook weg van het oorspronkelijke pure postrockidioom en laat Nihiling alsmaar meer invloeden van indie- en progrock toe. De inspiratieloze titel is dan ook geen duidelijke weerspiegeling van de bloedarmoede die de titel doet vermoeden. De zeven stukken kennen namelijk behoorlijk wat afwisseling, die heel wat breder uitwaaiert dan het stereotiepe hard/zacht. ‘Hips’ bijvoorbeeld, halfweg, bevat lichte triphopelementen die letterlijk op de heupen mikken, mede door de frivole elektronica en de mooie zang van Alexandra Steinmetzer. In ‘Plot’ wisselt haar stem af met die van Gorka Morales, wat voor een mooi contrast zorgt en het nummer naar een hoger niveau verheft. ‘Do Not Make Me Axe You Again’ zet in met wat klinkt als een xylofoon, een aanstekelijk melodietje die de inleiding vormt voor een degelijk postrocknummer. Het is de aanhoudende creatieve drang om het postrockgenre van extra zuurstof te voorzien door met toegevoegde details uit de vastgeroeste kaders te breken die deze Duitsers de moeite waard maakt.