Het Italiaanse duo Codec bewandelt op hun titelloze debuut dezelfde platgetreden paden als ontelbaar andere elektronicaproducers anno 2004 voor hen. Ze zijn met andere woorden 100% schatplichtig aan trendsetters als Autechre, Aphex Twin en Boards Of Canada, referenties die we (helaas) tot in den treure moeten blijven opdiepen. Zelf beweert dit tweetal nauwelijks naar IDM en ambient te luisteren. Deze stelling wordt enigszins kracht bijgezet door het feit dat ze niet eens wisten dat er aan de andere kant van de oceaan een (IDM)artiest met een gelijknamige act rondloopt, namelijk Rob Galbraith die tevens ook het Componentlabel runt. Ondertussen hebben ze noodgedwongen hun naam gewijzigd in Yanez. Nu nog de clichés van het genre aanpakken en het wordt misschien nog wat. Sfeervolle nummers opgebouwd met zorgvuldig gekozen klanken en sterke melodieën hebben ze immers al. (www.inzec.ch) Klassieke IDM met licht epische uitwassen vinden we ook op de My Daily Routine-ep van de Amerikaan Spencer Lytle. Ingetogen, melancholisch, melodieus, ambachtelijk en introspectief: zo kunnen de zeven nummers het achtste is een remix van Somatic Responses– worden omschreven. Dat het genre ondanks de saturatie nog steeds behoorlijk mooie muziek oplevert, wordt bewezen met het spookachtige Tacticts Of. Alleen al dat nummer is de aankoop van deze ep waard.
Wat hebben (flarden) Johnny Cash, NoMeansNo, The Stray Cats, Captain Beefheart, Aphex Twin of The White Stripes gemeen met foute artiesten als Rod Stewart, Wang Chung, Yes, Thompson Twins, Barry White of godbetert Neil Diamond? Volkomen niets. Tenzij een prettig gestoord sujet uit Taipei (Taiwan) zoals David Wang er zich mee bemoeit natuurlijk. Het resultaat is anarchistische high-tech ongein die bij momenten even absurd is als knikkeren met telefoonboeken. Anderzijds zitten sommige stukken best wel knap in elkaar en is het zelfs genieten geblazen. Ergens ligt Frank Zappa ongetwijfeld in een deuk. In tegenstelling tot 2 Many DJs zal Wang er met zekerheid geen rode cent aan overhouden. Hopelijk kan hij de haaien van de platenfirmas van zich afschudden. (www.mochipet.com) Gestresseerde beats als heipalen en neurotische sample-ejaculaties vormen de hoekstenen van het gros van de nummers op Uzumaki, maar meer dan op Combat is er deze keer ook ruimte voor toegankelijkheid en melodie. Treffendste voorbeeld hiervan is Moha dat start met nerveuze ritmes, maar al vrij vlug de richting inslaat van IDM.