Het Tom McNalley Trio speelt jazz, onbelemmerd door een teveel aan regels en clichés. Met opzet vermijden we in die vaststelling het begrip free jazz; hoewel correct, zou de term al snel het idee kunnen wekken dat hun muziek al te ontoegankelijk is. McNalley’s debuut is een anderhalf jaar jonge live-registratie van zes lekker lang uitgesponnen nummers. In de plaats ontstaan tussen enkele spaarzaam uitgezette krijtlijnen mag het trio zich vrijelijk bewegen. Toms gitaar is primus inter pares van het trio en gaat een spannend debat aan met de akoestische bas en drums van zijn kompanen Tauber & Ollis. McNalley put daarbij regelmatig uit het vocabularium van de elektrische blues, wat deze plaat een charme geeft die ze onderscheidt van minder geïnspireerde zielsverwanten. De totaalsound zou bedacht kunnen zijn door het anarchistische neefje van Marc Ribot, maar McNalley gaat véél verder in zijn verkenning van het jazzuniversum. Pizzicato, strijkstokken, drumsolo’s, alle registers worden opengetrokken om de toehoorder te blijven uitdagen. Het herbezoeken van eerder aangehaalde muzikale thema’s en de perfecte timing in afwisseling van intense en ingetogen delen, zorgen dat het karretje niet van de achtbaanrails ontspoort.
In nagenoeg dezelfde bezetting – wél aangevuld met wat extra percussie en Rhodes – opereert Jeff Parker. Des te opvallender is het verschil in resultaat. Parker is een pak zuiniger met de noten die hij van zijn gitaar plukt. Op ‘The Relatives’ etaleert hij samen met leden van het Chicago Underground Orchestra zijn brede muzieksmaak door enerzijds een aantal originele composities, en anderzijds ook bijzonder geslaagde covers van Chad Taylor en Marvin Gaye te presenteren. In haar eigen nummers is zijn band trouwens ook niet voor één gat te vangen: ‘Mannerisms’ zou zó van de Tortoise-vrachtwagen zijn kunnen gevallen; ‘Toy Boat’ swingt lekker minzaam, ‘Beanstalk’ is ontspannen lounge en ‘Rang’ klinkt onheilspellend als een donderwolk bij schemeravond. Aanrader.