Twee lekkere jazzplaten uit Frankrijk mogen degusteren, er zijn slechtere dagen. Eerst en vooral is er de nieuwe van Vincent Artaud, een bassist die hedendaags klassiek aan jazz koppelt, in de traditie van Roger Kellaway. Alvast een combinatie waarmee deze sessiemuzikant van onder andere Henri Salvador heel wat krediet zal weten te verdienen. In zijn soloproject is Artaud eerder componist dan muzikant, en hij brengt het er schitterend van af. Zelf zegt hij enigszins beïnvloed te zijn door Stravinsky en Bartók, maar schrik niet: het zijn vooral hun klankkleuren en kleinere muzikale ideeën die doorsijpelen bij Artaud. Ook de keuze van het instrumentarium staat volledig ten dienste van het genre: de piano, saxofoon, contrabas en drums horen tot de typische uitrusting van een jazzcombo; de violen, fluit en harp geven de nummers het impressionistische sfeertje van Joseph Jongen of Débussy mee.
Vincent Artaud speelt tevens bas op ‘Fire & Forget’ van electrojazzrocker Julien Lourau. Zijn jongste is een rustiger midtempo-bedoening geworden, vrij merkwaardig in het genre, waar lui zoals Erik Truffaz toch meestal ingespannen en hectische composities afleveren. De opener klinkt nog vrij conventioneel, doch vanaf het nummer ‘A Stitch in Time’ valt de veelzijdigheid van de Franse saxofonist op. De bewuste track kon namelijk zo komen van The Sleepers, de Californische postpunk-groep van weleer met een nog steeds hoog cultgehalte. ‘Sometimes’ is krachtige rock met jazz en refereert dan weer aan Prince‘ ‘Sexy MF’ zonder een kopie te zijn. In andere opnames haalt Lourau een 808-drumcomputer boven, jaagt hij zijn saxofoon door een elektronische vervormer, of speelt hij leentjebuur bij Marc Ribot of Manu Chao.