Meer dan een kwarteeuw na zijn dood blijft de geest van Ian Curtis, de mythische frontman van
Joy Division, door het muzieklandschap spoken. Of ze het nu stellig ontkennen of niet, bandjes als
Interpol of Editors zijn schatplichtig aan het geluid van deze legendarische band in het algemeen en het stemtimbre van wijlen Curtis in het bijzonder. Zolang dat maar goeie songs oplevert, is er echter niets aan de hand. Jongste in die rij replicas is She Wants Revenge, een ambitieus duo (Justin Warfield en Adam DJ Adam 12 Bravin) uit L.A. dat op hun titelloze debuut een aantal keren gevaarlijk balanceert op de grens tussen parodie en pathos, maar op de juiste momenten weer met vier voeten op de goede kant van de grens landt. Dat ze compleet beïnvloed zijn door (donkere) Britse new wave en post-punk steken ze bovendien nergens onder stoelen of banken. Shes Lost Control heet hier Out Of Control en Love Will Tear Us Apart simpelweg Tear You Apart. Sores met vrouwen vormt de rode draad in de veertien tracks en ook de bandnaam laat weinig aan de verbeelding over. Tekstueel zijn de puberteit en de melodramas eigen aan die jaren schijnbaar nog niet helemaal voorbij. Is het allemaal ernstig bedoeld of is het integendeel- één grote grap? Echt duidelijk wordt het niet, maar dat wordt gelukkig goedgemaakt door prima songs zoals These Things, Sister of Tear You Apart. Het duo hanteert een aanzienlijk sobere aanpak waarbij de taken en instrumenten netjes zijn verdeeld. Met gitaar, keyboards, percussie, bas en rudimentaire ritmes die zo uit de oude, goedkope drumcomputer van Aroma Di Amore zijn ontsnapt, komen ze niettemin met een behoorlijk dansbaar geluid op de proppen. Opener Red Flags And Long Nights leunt op oude krautrockritmiek en in I dont Want To Fall In Love speelt de baslijn schaamteloos leentjebuur bij het typische holle basgeluid van Peter Hook (Joy Division, New Order); en zal dat doorheen het ganse album blijven doen. Hoewel She Wants Revenge tot in zn diepste poriën de jaren 1980 uitademt, klinkt het nergens echt geforceerd en is het bijgevolg niet eenvoudig om één authentieke band uit die periode (Suicide, New Order, Gary Numan, Depeche Mode, Soft Cell, Bauhaus, Human League) als hét voorbeeld te selecteren. We gunnen ze daarom alsnog het voordeel van de twijfel, net als The Bravery of The Killers.