Informatie over de jonge band Big Grin is zo goed als nergens te vinden, een zeldzaamheid in deze tijd van alomtegenwoordige elektronische communicatiemiddelen. Een beetje jammer; langs de andere kant debuteert het drietal met hun eerste, titelloze cd zó sterk, dat details er eigenlijk niet toe doen. Hoofdman Flin van Hemmen zit achter het drumstel, speelt gitaar en verzorgt ook de tekstloze vocalen. De Argentijnse Guillermo Celano en Rodrigo Reijers ondersteunen hem daarbij respectievelijk op gitaar en bas. Het valt niet mee hun muziek zonder clichés te omschrijven: de opwindende mix tussen pop, improvisatie, jazz en psychedelica klinkt op papier niet half zo goed als in de praktijk. De band ontpopt zich op hun album als een uiterst geïnspireerd trio dat dertien nummers brengt waarbij de door de improvisatie binnengesmokkelde vrijheid nergens ontaardt in richtingloos geneuzel. Integendeel, Big Grin balanceert meesterlijk op de grens tussen vooraf vastgelegde elementen en de vrije invulling ervan of het nu de van een exotisch randje voorziene postrock van Mass Production betreft, of de virtuoze melodielijnen van Expectations. Razend knappe plaat uit onverwachte hoek. Eén van de fijnste ontdekkingen van dit jaar.