Anderhalf jaar geleden begon het geruchten te gonzen rond allerlei aan de betere gitaar gewijde altaren. Er zou in Brooklyn, New York een drietal rondlopen dat een bijzonder opwindende combinatie van Vuil Lawaai en Goeie Liedjes wist te produceren. Oliver Ackermann, Jono Mofo en Jay Space zouden de volumeknop van The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine een paar strepen naar rechts hebben gedraaid. Enige probleem: het debuut van A Place To Bury Strangers was op 500 exemplaren verschenen en niemand had de plaat te pakken weten krijgen. Aan die schaarste wordt nu door het Engelse Rocket Girl een einde gemaakt, middels deze reissue. In het interview (GC #90) dat we met Oliver Ackermann hadden, sprak de man over de gevaarlijke ruimtes waarin de plaat is opgenomen en dat die ruimtes waarschijnlijk op de plaat te horen waren. Bij herbeluistering van de eerste tien tracks van de originele plaat, beseffen we dat er waarschijnlijk stroom op de vochtige muren stond, daar in die fabrieksruimte in Brooklyn. A Place To Bury Strangers staat boordevol schedelsplijtende lawaaierupties en instant-klassieke melodieën: wondermooi en staatsgevaarlijk. U hoéft ons niet te geloven, natuurlijk, maar voor het geval dàt: dit is een nog betere plaat dan ze dat in 2007 al was. En een pak minder zeldzaam, bovendien.