Na een hele trits 12 inches te hebben uitgebracht, verschijnt er dan toch een langspeler van Blackbelt Andersen op cd: de kans voor luisteraars zonder draaitafel om kennis te maken met de muzikale output van de Noorse producer. De man achter dit alles, Danny Andersen (een muzikant uit de omgeving van Prins Thomas & Lindstrom), lijkt met zijn eerste album uiteindelijk vooral de connecties met de dansvloer te willen beklemtonen. Gedurende tien lang uitgewerkte nummers, presenteert hij een vrij minimale sound die nu eens wat Detroit techno-invloeden (in het toepasselijk getitelde Ditråit), dan weer acid house-referenties tentoonspreidt. De titelloze plaat bewijst afdoende dat Blackbelt Andersen de geschiedenis van de dansmuziek door en door kent, want in een nummer zoals Kuk Av Stål deelt hij een vette knipoog uit naar de italo-disco van Giorgio Moroder. Andersen stript zijn tracks van overtollige informatie: extravagante melodieën of ingewikkelde polyritmiek ontbreken bewust op het appel. Dansafficionados die niet vies zijn van ver doorgedreven minimalisme, of deejays die graag een streepje vernieuwende muziek opleggen, zijn bij hem zeker en vast aan het juiste adres. Technofreaks die liever in hun luie zetel blijven zitten, zullen daarentegen de tot de essentie herleide minimal misschien iets te weinig spectaculair vinden voor herhaalde beluistering.