Eind januari liet een vriend me de video van If I Had A Heart, de eerste single van Fever Ray, zien. Het soloproject van Karin Dreijer Andersson, vijftig procent van het duo The Knife. Nog nooit ben ik zo onder de indruk geweest van een videoclip. Ik heb hem tientallen keren gezien, voordat ik alle details had opgemerkt. Het symbool met de driehoek binnen de cirkel (die eerder door A Mountain of One werd gebruikt en die volgens mij de drie-eenheid van vader, zoon en de heilige geest representeert). De vredig rustende lijken binnen het statige herenhuis en in het zwembad ervoor. De in slowmotion sluipende herdershond. De miniaturen die aan het einde van de clip uit beeld lopen. En alles met een Zweedse bescheidenheid gemonteerd. Ook de single zelf blonk uit in terughoudendheid. Een bas die niet wil opkomen en alleen de schijn van een groove achterlaat. De sub-orgels die onder het ritme kruipen en de zang van Karin Dreijer Andersson die tijdens de eerste helft van het nummer naar beneden is geptiched. Een nummer dat verschijnt als een dreiging die niet wil stoppen. Ik had gehoopt dat If I Had A Heart een indicatie voor de rest van het album zou zijn. Dat is niet zo, maar dat is ook helemaal niet erg. Het album is minder drukkend en glimmend dan de muziek van The Knife, maar het toont wel uitwegen binnen de elktronische muziek. Het geluid op dit titelloze debuut klingt doordacht en afgebakend, maar laat genoeg ruimte voor Anderssons wilde zang. Het klinkt opgeruimd en geeft je tegelijkertijd de kans om te verdwalen. Dit album is als een film, waarvan het draaiboek is kwijtgeraakt en waarvan iedereen is vergeten hoe hij af zou moeten lopen.