Is er een leven naast de elektronica? Het lijkt de vraag te zijn waar Robert Lippok, deelgenoot in Tarwater en To Roccoco Rot mee worstelt. Cloudland heette de plaat waarmee hij vorig jaar als Whitethree samen met zijn broer Ronald Lippok en de klassiek geschoolde pianist Ludovico Einaudi de wereld van de klassieke muziek verkende. Het uitstapje met Einaudi bracht hem in contact met Alberto Fabris. Fabris was, voor hij zich omschoolde tot de muzikale assistent van Einaudi, actief in verschillende rock- en popgroepen en trok zich begin dit jaar samen met Lippok terug in zijn homestudio. Het resultaat is een erg diverse plaat geworden die moeiteloos balanceert tussen de hypnotische elektronische krautrock van Tarwater, pure popnummers Lippok heeft nooit vrolijker geklonken dan op Sinners en onderkoelde rocknummers. Ook nu weer is het zijn ijle stem die alle aandacht naar zich toezuigt. Zelf de cover van Britney Spears Slow krijgt in zijn handen een donker en sinistere klank mee. Dakota Days is niet alleen een erg diverse plaat; ze is boven alles vintage Robert Lippok.