Emika is de directe lijn tussen Bristol en Berlijn. Beide steden zijn niet enkel haar thuishavens, maar ook haar muzikale roots. Als jonge, klassiek getrainde pianiste bracht ze haar nachtelijke uren door dansend op de dubstepritmes van Pinch. Na haar verhuis naar Berlijn en een job als geluidenontwerper bij Native Instruments, ontdekte zij de donkere techno van Berghain waar zij al snel beste vriendjes werd met Marcel Dettmann. In tussentijd spendeerde zij haar vrije uren aan eigen materiaal dat maar mondjesmaat via Ninja Tune werd gelost. Tot nu met de release van het langverwachte debuutalbum. ‘Emika’ is een wulpse reis in een allesabsorberende basrijke, doch donkere omgeving bomvol sensuele ritmes. Daarbovenop smijt zij koude emoties gepaard met haar afstandelijke en kille zangstem en perfect uitgekiende geluidjes. Geen noot te veel of verkeerd, daarvoor heeft Emika te veel beroepseer. Haar stem is een hijgende frasering van woorden dat herinnert aan Beth Gibbons. Te meer omdat ook triphop een bres in Emika’s muzikale jeugd heeft geslagen. Emika’s baslijnen graven diep, zij dringen onderhuids en absorberen je geheel. Zij slorpen je op, terwijl de kille bovenlaag, Emika en jou laat spinnen van door duisternis bevangen plezier. Emika is pop voor de beatjunkies.