Wat verwacht je van de samenwerking tussen Ben Chasny (Six Organs Of Admittance, Comets On Fire, Rangda, ) en Elisa Ambrogio (Magik Markers)? Wij hadden gedacht dronende, psychedelische rock. Mis dus. Het duo trok zich terug in een tuinhuis in de buurt van Seattle om daar te werken aan zeer uitgepuurde songs. De gitaar van Chasny wordt aan de ketting gelegd en Ambrogio zingt in tegenstelling tot wat we van haar gewoon zijn zeer ingehouden. We herkennen wel de typische gitaarmotieven die Chasny gebruikt in zijn andere projecten, maar toch. In deze samenwerking werd gekozen voor melodie, warmte en rust. Soms krijgen we toch nog een flard te horen van de psychedelische gitaarstijl van Chasny. Dat is bijvoorbeeld zo in het nummer Thread. De gitaardrone van Chasny verzwelgt de stem van Ambrogio bijna. Dit is dan ook één van de uitschieters op het album. Verder kabbelt het allemaal iets te rustig voorbij. Maar misschien is dat omdat onze verwachtingen voor dit project totaal verkeerd waren. Niet slecht, maar een plaat die mij pas langzaamaan enigszins echt kon bekoren. Op hetzelfde label, Drag City, komt ook het nieuwe album van Azita Youseffi uit. Haar vijfde solowerk. Ook dit is een album van het uitgepuurde soort. Na een muzikale carrière van twintig jaar is Azita gekomen tot een muzikaal universum dat elementen van jazz, pop en minimalisme bevat. Op deze plaat wordt gekozen om piano en stem centraal te plaatsen. Boven de minimale pianolijnen dwarrelt de donkere stem van Azita. Beelden van desperate landschappen doemen daarbij voor onze ogen op. Eenzame lieden in verlaten uitzuipkroegen in de plooien van een nachtelijke stad. Donker, mooi, maar soms ook een beetje eenvormig.