Florence Joelle werd geboren in Parijs en groeide op in een bad van jazz, bal musette, doowop en vroege rock-n-roll. Ze is een geschoolde zangeres en harpiste, met een voorkeur voor een bluesy geluid, gemengd met de invloeden die haar jeugd hebben gekleurd. Haar stem zweeft ergens tussen Peggy Lee en Edith Piaf, en past wonderwel bij de filmisch aandoende muziek die haar stem ondersteunt. Niet vreemd als je weet dat haar drie bandleden ook echt een carrière in de filmwereld hebben. Chris Campion speelt bas, regisseert en schrijft soundtracks. Drummer/percussionist Arthur Lager regisseert al eens een videoclip en kent het klappen van de zweep in de muziekwereld na zijn jaren als Nick Combe bij Gallon Drunk. Gitarist Huck Whitney, ook al regisseur, weet hoe een song in elkaar moet zitten, zoals hij dat doet bij The Flaming Stars en deed bij Delicious Monster. Acht van de tien songs van dit album werden door Florence zelf geschreven, en ze stralen stuk voor stuk een aandoenlijke exotische sfeer uit die perfect zou passen bij een film van Quentin Tarantino. Zwoel als in een luxebordeel, jazzy maar dan neigend naar het Franse chanson zonder het ooit te worden, een snufje calypso waar het nodig wordt bevonden, een beetje r&b of rockabilly uit de beginjaren kan net zo goed. En zeer stijlvol gebracht, niet alleen qua kleding maar ook qua arrangementen. Unchain My Heart, geschreven door Bobby Sharp en voor het eerst uitgevoerd door Ray Charles, en When I Get Low I Get High, een song die we vooral kennen van Ella Fitzgerald zitten als gegoten in het muzikale kader dat Florence Joelles Kiss Of Fire hanteert. Haar eigen geschreven songs klinken net zo goed, zo niet beter. Luister naar opener Hell Be Damned And Look Out en laat je meeslepen, een ander tijdperk tegemoet.