Het vierde album van de Portugese band Signs Of The Silhouette is er eentje voor fans van psychedelica die helemaal loos mag gaan. Denk aan het betere werk van Acid Mothers Temple zonder enige vorm van zang. De synthesizers smeren brede tapijten acidrock uit, de gitaren loeien doorheen de opgebouwde sfeer, al worden ze bijna nergens dominant. Het gaat deze heren vooral over het optrekken van een sferische muur. Dat betekent natuurlijk dat de nummers behoorlijk lang zijn, variërend van dertien en een halve minuut tot meer dan vierentwintig minuten. Oorspronkelijk verscheen ‘Spring Grove’ op dubbelelpee, met op elke kant één nummer. Een ideale dosis, want zo vier lange stukken na elkaar is, zonder inname van een of ander hallucinogeen middel, wel een beetje veel gevraagd. Aan de hoesnota’s te zien bestaat Signs Of The Silhouette eigenlijk gewoon uit gitarist Jorge Nuno en drummer Joao Paulo Entrezede. De keyboards worden verzorgd door gastmuzikant Tiago Sousa en de bas door Hernani Faustino. Net daardoor is het een beetje vreemd dat die keyboards een dermate grote rol krijgen toebedeeld, want de man behoort niet eens tot de kern van de band. Edoch, het kan ook aan onze oren liggen. In het slotnummer (‘Track 4′) zijn geen keyboards aanwezig en toch lijken ze er te zijn. Zouden de effecten op Joao’s gitaar kunnen zijn natuurlijk. Dit nummer sluit nog het beste aan bij de Japanse freewheelende psychedelica van bijvoorbeeld AMT. Deze Portugezen doen alvast een gooi naar het rijk van Kawabata Makoto.