The Telescopes afvoeren als de zoveelste oude band die een graantje mee wil pikken van de zoveelste reünietrend gaat echt niet op. Ze komen weliswaar uit hetzelfde tijdperk en dezelfde zogenaamde shoegazescene als Ride, Slowdive, Chapterhouse of Swervedriver, maar ze zijn – met een pauze van 1992 tot 2000 – altijd (relevante) platen blijven maken. Eerder dit jaar nog het knappe, maar dwarse ‘Hidden Fields’ op Tapete. Op ‘Splashdown’ wordt er echter grondig teruggeblikt. Meer bepaald naar de output die Stephen Lawrie en co begin jaren 1990 maakten op Creation, het kwaliteitslabel van de flamboyante Alan McGee. Op Creation vertoefden The Telescopes namelijk in het meer dan indrukwekkende gezelschap van onder meer The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine en Primal Scream. Weet je meteen in welke hoek The Telescopes te vinden. Achtendertig tracks verdeeld over een dubbelcd: het is hoe dan een flinke hap om te verwerken; hierdoor kan af en toe niet worden vermeden dat het wat eentonig wordt. Op het eerste gedeelte komen de vier ep’s netjes chronologisch aan bod: ‘Precious Little’, ‘Everso’, ‘Celeste’ en ‘Flying’. Cd 2 bestaat uit het integrale tweede album (‘# Untitled Second’) en een vier nummers tellende Peel Session. Net als op deel één maken een handvol bonusnummers ook hier het feest letterlijk compleet. Live stonden The Telescopes in die jaren te boek als een tumultueuze band, op plaat klonk het echter allemaal behoorlijk braaf. Muren van psychedelische gitaarnoise werden opgetrokken op het podium, niet in de studio. ‘Splashdown’ etaleert niet dezelfde tijdloosheid als koplopers zoals Slowdive of My Bloody Valentine. Maar daarachter, aan de kop van het peloton stonden steeds The Telescopes. Daar staan ze vandaag nog steeds.