Het uitvinden van bizarre combinaties lijkt zowat Atom Hearts handelsmerk te zijn geworden. Naast zijn Señor Coconut-project (Krafwerkdeuntjes in een Zuid-Amerikaans kleedje), werkte hij ook met Burnt Friedman aan de nieuwste Flanger. Geïnspireerd door de opkomst en teloorgang van verschillende Amerikaanse muziekvormen pakweg de jaren 1910, zoals spirituals, bluesliederen, gospelsongs en vroege jazz, poogt het veelzijdige duo deze bij uitstek akoestische stijlen te paren aan een doorgedreven elektronische productie en een karrenvracht samples. Helaas klinkt het samengaan allesbehalve natuurlijk. Productiegewijs schort er eveneens heel wat aan ‘Spirituals’: ondanks het grote aantal muzikanten op een nummer als pakweg ‘Peninsula’, bekruipt de luisteraar de indruk dat hij aan het luisteren is naar een amalgaam van afzonderlijk ingespeelde tracks. Op geen enkel moment klitten klarinet, drums, (elektrische of akoestische) gitaren en andere instrumenten samen; op geen enkel moment hoort men een hecht op elkaar ingespeelde band. Opvallend genoeg mist ook zanger Riff Jackson III het juiste stemtimbre en overtuigingskracht, ondanks allerhande trucjes met koolstofmicrofonen om dit gebrek te maskeren. Ten slotte kan de plaat compositorisch gezien evenmin de verwachtingen inlossen – na een klein halfuurtje slaat de verveling toe. Flanger was beter in de leer gegaan bij Benoît Charest die met zijn muziek voor de animatiefilm ‘Les triplettes de Belleville’ wél swingjazz, blues en experiment met elkaar kon verzoenen.