Net zoals bij echte gospel gaan de emoties op ‘Spirituals’ van Guido Möbius huizenhoog en diepzeediep. Maar bovenal is het een knotsgek project, waarbij met behulp van ritmes uit de moderne elektronische dance, anarchistisch gebruik van studioapparatuur en een oeroud, donker bluesgevoel op een nieuwe manier spiritualiteit wordt vormgegeven. Heel inventief gebruikt de vanuit Berlijn opererende pr-agent en muziekuitgever (Autopilot) daarbij meestal oorspronkelijke gospelteksten die hij – zonder de originelen te kennen een nieuwe lading geeft. Zachtzinnig gaat het er daar zeker niet aan toe, zo verzeilt de producer vaak in beukende electro of een stevig voortduwende, hypnotiserende hakpartij à la Velvet Underground, met op bijvoorbeeld een track zowel zwaar monnikengemompel als hemelse zang. Meeslepend, mysterieus en machtig mooi is het sowieso hier zit iemand achter de knoppen die schijnbaar moeiteloos een magische, nieuwe wereld tevoorschijn tovert. Of veel godsdienstige mensen deze vrij experimentele muziek trekken lijkt onwaarschijnlijk, en of er zieltjes gewonnen gaan worden ook, maar daar is het Möbius niet om te doen. Lachwekkend maakt hij de godsverering ook geenszins. Spiritualiteit krijgt bij hem juist een nieuwe input, met een verrassend muzikale uitvoering die alle recht doet aan onze voorstellingen van hemel en hel en alles daartussenin.