Progrock met een knipoog naar het bombastische dat aan progrock normaliter eigen is. In elk geval geen knipoog naar de mathematische precisie die voor dit genre kenmerkend is, die voert juist de boventoon. Zwaarmoedig als het moet, lichtzinnig als het kan. Dat is de aanzet van een academische nauwgezet antwoord op de grote vragen van het leven. In een negenkwartsmaat wordt in de titelsong het leven overdacht dat komt en gaat, nu eens vrij als de spreekwoordelijke vogel, dan weer vast in regels en ritmes van de dagelijkse dingen. Het album vervolgt dromerig feeëriek in een voornamelijk laag tempo en wisselende maatsoorten. Duidelijk is waar Cumulus zijn inspiratie haalt: Focus in slow motion, Weather Report opgeschoond van alle effecten en vervormingen, en Pink Floyd zonder chemische intoxicaties. Cumulus is begonnen als een volledig solo-project: toetsenist Frank Dietz die een band wilde zijn. Voor de opnames van dit eerste album is in de studio de bezetting uitgebreid met muzikanten van vlees en bloed met analoge instrumenten. Dat is wat Cumulus ook moet zijn volgens zijn oprichter: een platform voor ontmoetingen van personen en muzikale ideeën. Toch blijft duidelijk hoorbaar dat de nummers gecomponeerd zijn – ontsproten uit het muzikale verlangen van één persoon die de regie voert – en de partijen los van elkaar ingespeeld. De thema’s en concepten zijn vernuftig uitgewerkt, hopelijk krijgt dit project opvolging in de vorm van een echte band om er nog meer spirit aan te geven.